Het voorjaar is duidelijk voorbij, alle planten groeien en
bloeien zich suf.
Af en toe even klagend vanwege de droogte,
dan weer blij vanwege een buitje.
Tenminste zo zou het mij vergaan als ik plant was.
Gelukkig ben ik geen plant, hoe mooi ik ze ook vind.
Mijn behoefte om andere dingen te doen dan alleen maar
groeien en bloeien gaat verder dan groei en bloei.
Hoewel dat in de figuurlijke zin wel weer heel
dichtbij komt met wat ik wil.
Altijd blijven groeien als mens, dingen in me opnemen,
overdenken, er iets van vinden en het plaatsen in het
toen, nu en straks.
En naar buiten toe laten zien dat er iets moois van gekomen is.
De droogte staat voor het ontbreken van inspiratie bronnen.
Daar moet ik zelf voor zorgen.
Me blijven afvragen wat mij bezig houdt, waar ik me mee bezig wil houden
en wat ik er mee kan en wil (of wil en kan).
De regenbuitjes staan voor inspiratie en het opwekken van
creativiteit en stimuleren om vorm te geven aan gedachten.
Zo voel ik me één met de natuur en afhankelijk van wat
het lot mij brengt.
Soms snak ik naar water en soms krijg ik teveel en altijd
wil ik er iets mee doen.
Woorden geven aan gevoelens en gedachten.
Zoals de planten groeien en bloeien, wil ik letters rijgen tot woorden
en woorden rijgen tot zinnen en zinnen rijgen tot een verhaal.
En dan is dat verhaal niet het belangrijkst.
Het belangrijkst is het proces om tot dat verhaal te komen.
En dat proces is nog niet voorbij.
Ik groei en bloei me soms suf.
Af en toe klagend over droogte.
Dan weer blij met een buitje.
Zoals vandaag.
(Hans)
Nergens is stilstand.
Schrijven is blijven
en is als beleven.
Is nemen en geven
en is als het streven
om niet halverwege
weer te blijven staan.
maar om gas te geven
en verder te gaan.
Je kunt er van leren
dat al wat er groeit
je kan inspireren
en dat het je boeit