hansvanderlijke.nl

Je schreef ooit de tekst Lentemelodie.
De eerste regels gaan zo:

…Lentemelodie voor wie in de winterse kou is verdwaald
En voor ieder die taalt naar wat warmte en harmonie
Soms heb ik verdriet – wie niet – maar nooit om het geld
Want ik ben welgesteld elke dag heb ik weer wat krediet…

Ik dacht aan dit lied bij het zien van de tere bloesem aan
ons nieuwe boompje die voor het eerst in onze tuin bloeit.
Bij het samenstellen van jou gedichten bundel, heeft dit lied/gedicht het
net niet gehaald.
Het is een t
e zoete tekst zeiden we.
Maar nu denk ik: is de lente dan niet zoet?
En brengt de lente dan geen zoete dingen voort?
Ja en nee.
Want af en toe is het toch weer koud.
En op onze wandelingen heb ik een klein rugtasje bij me
met een muts, sjaal en handschoenen voor als het toch
te koud is onderweg.
Zoals het wandeltje met kleinzoon van bijna twee.
Die ondanks het zonnetje en de afleiding van een boot door
het Eemskanaal over zijn beentjes begon te wrijven.
Ik voelde koude beentjes.
En Hans had gelukkig een wollen sjaal die ik als
een dekentjes om zijn beentjes wikkelde.
Zelfs zijn handjes wilde hij wel onder de sjaal houden.
En dat is een uitzondering want hij heeft het liefst
niets op zijn hoofd, geen sjaal om en al helemaal geen handschoentjes aan.
Dus hij had het echt koud.
Zielig, zeiden wij en we zetten er nog wat stapjes bij.
En ik dacht aan alle mensen die op dit moment in kou en
ellende zitten met kindjes.
Hoe je als ouders er alles aan wilt doen om dit te voorkomen.
Maar dat je dat dus niet altijd kunt.
Ik werd er verdrietig en somber van maar onze kleine man kreeg
het lekker warm en viel in slaap in de wandelwagen.
Gelukkig kunnen wij er iets aan doen.
Niet alleen hier maar ook door af en toe bij te dragen aan
wat financiële middelen voor hulporganisaties.
Het is maar geld en het kan ellende niet voorkomen.
Wel verzachten.
Hoop ik.

(Hans)
We kunnen er niets aandoen?
…………………………………………………………………
Natuurlijk kun je er iets aan doen.
Een schouder- een wang- een lach
of een zoen.
Een luisterend oor en een troostende
arm- en plots kan het zomaar van koud
weer naar warm.
En tranen zijn sterretjes die weer vergaan
en pijn en verdriet staan niet langer
vooraan.