Toen we van plan waren om een maand naar Portugal
te gaan, leek dat in eerste instantie niet mogelijk.
In tweede instantie dachten we, hoezo niet mogelijk.
En uiteindelijk dachten we niet meer en gingen we.
En een maand lijkt van te voren heel erg lang.
We namen dus ook van alles mee want zo’n
land zou vast zeer inspireren en zo’n tijd van huis
zou ons zeker aanzetten tot bespiegelingen, overdenkingen,
overpeinzingen en schrijven.
Zelfs de gitaar was nog bijna meegegaan maar dat was
een beetje teveel gedoe, dachten wij.
Achteraf had dat beetje gedoe er ook nog wel bij gekund
maar ja dat is achteraf.
We hebben de gitaar niet gemist.
We hebben wel gespiegeld maar niet bespiegeld.
We hebben gedacht maar niet overgedacht.
Heel af en toe even gepeinsd maar niet overgepeinsd.
En heel af en toe schreven we even iets op maar
niet teveel.
Misschien dat dat allemaal zou gaan gebeuren als
we er nog langer zouden zijn.
Als de dagen gewoon worden.
De zee een gegeven is.
Naar de bakker niet elke dag meer zou kunnen.
Niet omdat we dat niet zouden kunnen betalen
maar wel omdat je nou eenmaal niet elke dag taartjes
en lekkere dingetjes kan blijven eten en dan verwachten
dat je er niet van groeit.
Enzovoort.
En nu thuis komen de bespiegelingen, overdenkingen,
overpeinzingen en schrijven als vanzelf terug.
Ze lagen vast nog ergens op de plank te wachten.
Noot: ik mis het ochtendgekwebbel van een kleine man,
dat wordt nooit gewoon.
(Hans)
Portuguesa.
Tweemaal groter dan ons land.
Zongebakerd langs de rand
van een wijde oceaan.
Het was komen en weer gaan.
Zelfs die maand was gauw voorbij.
Ook voor jou en ook voor mij.
Maar het blijft in het verschiet
want vergeten doen we niet ?