De afgelopen dagen was het prachtig weer, lekker zonnetje, beetje frisjes maar aan het eind van de wandeling konden mutsen af en handschoenen uit.
De zon gaf al kracht en ik heb al een paar keer achter het huis gevoeld of ik al in het zonnetje kon zitten.
Kan al wel met jas aan. Heerlijk.
Vandaar dat de plannen komen om het achter het (nieuwe) huis een gezellig plaatsje te maken.
Moet het dit of moet het dat worden.
Je kunt er nu ook zitten dus waarom …. enzovoort.
Toch fantaseer ik over een prieeltje, een dakje tegen zon en regen en zie ik ons daar in de zomer zitten genieten van het mooie weer en laat de regen maar komen want wij zitten droog.
Het is een verlangen naar warmte, naar zomer, naar gewoon, naar met z’n allen, naar gezellig.
Naar onbezorgde bezoekjes aan mijn kleinzoon in spé.
Naar babypakjes kopen, naar allerlei overbodige babydingetjes kijken samen met de moeder in spé.
Zielig? Ik? Nee hoor dat niet.
Zoals mijn kleindochter zegt: ik heb wel ergere dingen meegemaakt.
Zo is het.
En nu moeten we toch even wachten tot de sneeuw verdwenen is.
We hebben tijd.