hansvanderlijke.nl

Wat zou ik graag eens op deze plek iedereen bij naam en toenaam noemen.
Precies vertellen wat me over hen bezighoudt.
Waar ik van wakker lig, waar ik van droom en waar ik heel blij van word.
Alle gedachten en belevingen uiteraard geïllustreerd met foto’s van de mensen.
Maar helaas… ieder mens heeft recht op privacy en ik ben geen verteller die daar geen rekening mee houdt.
Zelfs bij de vage aanduidingen vraag ik de personen nog even om toestemming.
Ik heb tot nu toe nog geen opmerkingen gehad dat iets niet mocht.
In mijn werk was ik bekend met ‘het recht om vergeten te worden’.
Volgens Wikipedia: Het recht om vergeten te worden, vergeetrecht of recht op vergetelheid is een recht voor burgers van de Europese Unie om bepaalde verouderde of onjuiste privacygevoelige informatie te laten verwijderen door verwerkers van persoonsgegevens.
Sommige collega’s vonden dat lastig.
Het was immers soms juist goed om iets van iemands verleden te weten.
Ik kon me daar deels wel in vinden maar sloot me liever aan bij de wens van de mens die het betrof.
Mensen veranderen immers.
Zelf zou ik niet graag afgerekend of beoordeeld worden naar die ik was toen ik nog jong en onbezonnen mijn gedachten en gevoelens de wereld in slingerde.
De ervaringen en vooral het verwerken van die ervaringen, maken dat je wat anders, meestal genuanceerder tegen de dingen aan gaat kijken.
Gelukkig ben ik sommige dingen nog altijd belangrijk blijven vinden.
Rechtvaardigheid is daar één van.
Als kind kon ik al heel sterk voelen dat iets niet eerlijk was.
Dat riep ik dan ook vaak.
En dat ging niet alleen over eerlijk delen van koekjes.