Op weg naar Haren, ja alweer een week voorbij, droom ik wat weg naast mijn lief.
Gelukkig is hij wat minder dromerig en let hij goed op.
In de auto zijn onze rollen omgedraaid.
Thuis is hij de meest dromerige te noemen en in de auto op bekende wegen droom ik het meest.
De afslagen die we voorbij rijden, dringen zich een beetje aan me op.
Die nodigen uit tot de overweging om de witte naamborden met witte pijl te volgen.
Steendam (ofwel Staindaam), als je het zo uitspreekt, want dat weet ik niet zeker.
Ik ben ja geen Steendammer dus…
Maar goed, omdat we op weg zijn naar Haren, nemen we vandaag die afslag niet.
Ook niet die van Siddeburen, wat in mijn hoofd altijd tot Sidderburen wordt vervormd.
Bij Sidderburen had ik, als ik kind was geweest, vast en zeker allerlei spannende gedachten gehad.
Jammergenoeg ben ik volwassen.
Net als ik me bewust ben van mijn volwassenheid, rijden we over een rotonde waar een poes rondjes loopt op het middenstuk.
Daar gaat het weer heen, de gedacht aan een poes die de weg kwijt is en maar rondjes blijft lopen zonder een afslag tegen te komen.
Arme poes, ik hoop dat je als het rustig wordt de tijd zult hebben om de goede afslag te nemen.
De route langs de scheepswerven is altijd leuk en mijn gedachten komen weer bij de dag van vandaag uit.
Tot we in Haren de melding tegenkomen dat de Tussenzielen is afgesloten.
Ik wist niet dat er Tussenzielen bestonden.
Wel denk ik dat ik een ziel heb.
Hoe die er precies uitziet, zou ik echt niet weten.
Maar misschien is daarvoor de Tussenziel uitgevonden.
Dan kun je er nog eens goed over nadenken voor je op weg gaat naar je Ziel.