Het grappige om hier in een surfgebied rond te lopen
als je zelf niet surft, zoals ik, is dat ik veel aandacht hebt voor de surfers.
De golven houden mij niet bezig om in te schatten
hoe ze rollen, hoe sterk ze zijn en of het ‘goeie’ golven zijn
Voor mij zijn de golven mooi, imposant, kunnen ze niet hoog genoeg
en hoe meer ze rollen en schuimen, hoe beter ik ze vindt.
En de surfers?
Die kijken, overleggen, lopen verwachtingsvol met de plank richting zee.
De oogjes glimmen en de blik is vol verwachting.
Ik leef met ze mee en ik hoop dat de verwachtingen uit komen.
Dat het deze dag gaat lukken, om op de plank te staan.
De golf te pakken.
Niet als een beginneling liggen te stuntelen en voortdurend
moeten happen naar lucht.
Ik kan er uren naar kijken.
Vandaag was het tijd om naar onze dochter te kijken.
Onze dochter die niet meer had verwacht dat het nog
zou lukken omdat ze in verwachting is.
Dat is dus dubbele verwachting.
En als toeschouwer ben ik niet meer onafhankelijk.
Ik hoop dat al haar verwachtingen uit komen.
En dus is het voor mij dubbel genieten.
Ook wel een beetje dubbel omdat ik denk, wees voorzichtig enzo.
Maar ik zie dat ze dat absoluut is.
En dus maak ik filmpjes voor haar en voor het kindje dat
later kan zeggen: ik surfte al voor mijn geboorte.
Voor kleine Twan maakt het niet uit dat zijn mama daar
in de golven haar best doet.
Hij wil van oma naar opa van opa naar papa en eigenlijk
ook wel naar mama maar die is toch een beetje te nat.
Mooie dag.
(Hans)
Onze jongste die durft.
Onze jongste die surft
en dat surfen van haar
is geen flater.
En haar plank roert en
teistert het water.
Zie haar gaan door de bocht
Als het ware verknocht
want zo ruist onze schat
door het ziltige nat.
Ik weet niet wie dit ooit heeft
verzonnen
en er daarna ook mee is
begonnen.
’t Is voor mij niks gedaan
maar van ons mag ze gaan
want ze sjeest en ze gaat als een
waterpiraat
en wij voelen er ons mee verbonden.
Er zijn heus wel veel ernstiger zonden!