Na wat pensionado drukte van de afgelopen weken is het tijd om even rust te nemen.
En rust betekent voor ons lopen of fietsen door een leeg landschap.
Ja en dan zijn er in onze provincie veel mogelijkheden.
Zo ontstaat het plan om naar de Punt van Reide te fietsen.
Een plek waar we graag mogen zijn en misschien zijn er nog zeehonden te spotten.
De fietstocht alleen al is precies het feestje dat ik nog wilde vieren.
Kijken op de dijk bij Oterdum.
Denken aan het verdwenen dorp.
En wat het betekent voor mensen als er gezegd wordt: je moet hier weg.
En de industrie die het beeld niet mooier maakt.
In Termunterzijl moeten we even goed uitkijken, het is er druk.
Dan verder langs een bijna lege weg naar de Punt van Reide.
De Reiderhoeve is ook weer open.
We eten ons broodje en kopen koffie voor 1 euro.
Vanaf hier maken we ‘onze’ wandeling naar de dijk.
Er zijn best veel mensen op de dijk en bij de kijkwand.
Ook wij kijken door de gaten en met veel moeite ontdekken we vier zeehonden.
Om ons heen verhalen over het strandje dat soms helemaal vol ligt.
Dat het hier soms wemelt van de zeehonden.
Maar nu even niet.
Geeft niet, ze zijn er niet voor ons vermaak.
Het wad is vandaag prachtig.
Strak in het zonlicht.
Zeehonden zijn er niet, schapen wel.
Ik wacht op mijn lief die me zal zeggen hoeveel het er zijn.
Ze zijn niet te tellen zegt, hij.
Hoor ik nu enige teleurstelling?
Met de armen om elkaar heen lopen we verder over de dijk.
Geen grote hoeveel heden zeehonden.
Nooit weten hoeveel schapen daar liepen.
Wel weten wat geluk is.
(Hans)
Daar gaan we dan over de dijk
met enerzijds het Wad
en anderzijds het slingerpad….
de wereld is te kijk.
De dag- het uur- de plaats de duur…
geen enkel vergelijk!!!